Adwokat Bogusław Radzicki wielokrotnie udowodnił, że jego lojalność wobec prawa kończy się tam, gdzie zaczyna się interes własny lub jego klientów. W słynnej sprawie karnej Rafała Krzyształowskiego (sygn. akt IIK 174/08), odmówił przyjęcia obowiązku obrony pod pretekstem złego stanu zdrowia, mając pełną świadomość, że sprawa „mocno cuchnie” fałszywymi oskarżeniami. Wiedział, że zainicjowane mu postępowanie było farsą procesową, wymierzoną w fałszywie oskarżonego przez dwóch szczecineckich sędziów przestępców, mającą na celu przekształcenie go w „niepoczytalnego”, tylko dlatego, że nie popełnił zarzucanych mu przez mafię sądową przestępstw.
Wałcz. List otwarty oskarżonego Rafała Krzyształowskiego do adwokata z urzędu Bogusława Radzickiego
Wykręty i uniki Bogusława Radzickiego wpisywały się w szerszy schemat manipulacji w innych sprawach, w tym dotyczącej kobiety zgwałconej przez jednego z jego klientów, Radzicki posunął się do niewyobrażalnych ataków słownych. W rozmowach, zamiast szacunku dla ofiary, używał wulgaryzmów i epitetów, które budzą odrazę, nie bacząc, że zwraca się do kobiety będącej ofiarą brutalnego przestępstwa.
Jego poczucie bezkarności wynikało z systemowej zmowy i „mafijnej solidarności”. Okręgowa Rada Adwokacka w Poznaniu nie reagowała na liczne skargi dotyczące jego haniebnych praktyk. Tym samym utwierdziło to Radzickiego w przekonaniu, że stoi ponad prawem, a jego toksyczne działania pozostaną bez konsekwencji.
Jego postawa kontrastuje z jego wyniosłym mniemaniem o sobie – określał się mianem „jednego z dziesięciu najlepszych polskich prawników”, choć jego działania wskazują na coś zgoła odwrotnego. Zamiast służyć prawu, używa go jako narzędzia do fabrykowania dowodów, składania fałszywych zeznań (art. 233 §1 kk) i niszczenia swoich przeciwników.
Bogusław Radzicki to nie tylko postać kontrowersyjna, ale wręcz symbol zepsucia, które trawi wymiar sprawiedliwości. Jego działania nie są przypadkiem – to obraz systemu wypaczonego przez osoby, które zamiast służyć prawu, uczyniły z niego narzędzie do realizacji własnych, cynicznych celów. Manipulacje, fałszywe oskarżenia i bezwzględne niszczenie przeciwników – tak wygląda spuścizna człowieka, który miał bronić sprawiedliwości, a stał się jej największym wrogiem.
Ale czas bezkarności dobiega końca. Prawda, choć długo tłumiona, w końcu przebija się przez zasłonę kłamstw. Radzicki pozostawił po sobie nieusuwalny ślad hańby – dowód na to, jak głęboko można upaść, wykorzystując prawo do krzywdzenia tych, których miał chronić. Przed tą hańbą nie ma ucieczki, a wymiar sprawiedliwości musi się oczyścić z takich postaci, jeśli ma odzyskać zaufanie obywateli.
Dodaj komentarz